Dag 19 - 13 mei 2014

Zoals jullie gisteren hebben kunnen lezen, waren we na plm. 95 km. gestopt in de plaats Bagno di Romagna waar we via, zeg maar de plaatselijke VVV, naar een prijsgunstig hotelletje waren gestuurd. Niks mis mee, kamers met 3 goeie bedden en een piepkleine douche en onze fietsen konden binnen staan.
Sommige fietsers hadden 's avonds de behoefte om voor het eten 'buiten de deur' te gaan maar de meeste kozen ervoor om in het hotel te eten.
Vanwege het feit dat er in het plaatsje niet zoveel te doen was, kwamen de 'vreemdgangers' al snel terug zodat het hele gezelschap even later kompleet aan tafel zat. Volgens mij heb ik jullie gisteren daarvan een foto gestuurd.
Daarna ging iedereen vroeg naar bed want.......de zware klim stond voor morgenvroeg op het program.
We konden pas om 08.00 uur ontbijten, als je het tenminste een ontbijt wilt noemen...! Voor ieder was er een klein croissantje plus wat verpakte beschuitachtige koekjes waar je wat jam of chocoladepasta op kon smeren. Boter kregen we pas toen we erom vroegen. Tjonge jonge wat worden we thuis door onze vrouwen toch goed verwend....!!!
Maar je hebt de gewoontes van een land te accepteren, dus met een matig gevulde maag moesten we de klim beginnen. Iedereen wist waaraan hij begon, want er was genoeg over gesproken. Voordeel was dat we goed hadden geslapen, behalve Ton en Hendrik want die hadden met Geert op 'n kamer geslapen. En Geert had hun regelmatig luid wakker gehoest. Het pilletje van de dokter had die nacht blijkbaar toch niet zo goed gewerkt! Dat was vervelender voor Geert dan voor ons, want ook hij moest de berg over! Al met al werd het een pittige klim van zo'n 10 km. maar ik vond de Arlberg Pass in Oostenrijk zwaarder. Bovengekomen, zaten de echte klimmers zoals Tonnie, Jos, Miel en ook Mini al aan de koffie. Het was prachtig weer en je kon van bovenaf de andere fietsers ploeterend via de haarspelbochten zien aankomen.
Begrijpelijkerwijs was Geert de laatste die boven kwam, vergezeld door Hendrik die bij hem was gebleven.
Nadat we ruimschoots hadden gerust werd begonnen aan het vervolg van de klim, nog zo'n 4 km. waarna we konden beginnen aan de afdaling. De natuur staat prachtig in bloei, veel gele weides, bloeiende bomen en ik zag zelfs verschillende orchideeën bloeien.
Het is ook prachtig om te zien hoe de grote autostrada naast ons, gebouwd op van die hoge pijlers, door het berglandschap slingert, terwijl wij op de oude verbindingsweg van vroeger rustig konden fietsen. Af en toe kwam ons een plaatselijke auto tegemoet maar we hadden de weg grotendeels voor ons zelf. Da's heel mooi, vooral als je afdaalt....waarbij best hoge snelheden worden gehaald. We voelen ons net echte wielrenners als we over ons stuur gebogen naar beneden suizen.
Telkens op een splitsing van wegen wordt gewacht zodat niemand de verkeerde richting kiest. Voor de snelle jongens is dat wachten niet altijd leuk, maar dat is part of the deal.
Toen we in Citta di Castello aankwamen hadden we uiteindelijk maar 75 km. afgelegd. Het was de bedoeling om via het boekje van Reitsma een camping te zoeken, zo'n 3 km. buiten de plaats. Gelukkig besloot Jos tijdig te bellen waarna bleek dat de camping niet meer bestond en we via de VVV opnieuw in een hotelletje terecht kwamen. Niemand vond dat erg omdat het intussen was begonnen te regenen en dan is een tent opzetten, maar vooral morgen weer inpakken, geen lolletje. Het is een plaats met veel oude pallazi maar eerlijk gezegd hebben we daar heel weinig van gezien, behalve toen we 's avonds door de stad liepen op zoek naar een redelijk restaurant.
Beste thuisfront, ja hoor, we nemen het er weer van!
Ik hoor het jullie zeggen, nou fietsen kunnen ze misschien wel maar pelgrimeren moeten ze nog leren....!
Lachen jullie maar, wij zitten nu lekker droog en ook nog tegen een betaalbare prijs van € 27,50 p.p. op een 2 persoons kamer en zijn heel tevreden met onze lekkere douche plus onze pizza met toebehoren...!