Dag 10

Na een koude en slechte klotennacht waarin ik bijna geen oog had dicht gedaan ging om 07.00 uur de wekker. Jos was al druk doende met het afbreken van zijn tent. Het was zo koud geweest dat er zelfs ijs op de tent lag. Overal lagen nog spullen van mij want ik had samen met Nico de was gedaan alles en in de droger gestopt. Ongeschoren zocht ik mijn spullen bij elkaar omdat Geert al met de broodjes aankwam, terwijl ik mijn tent nog moest afbreken. Lekker primitief zaten we allemaal bij elkaar op de slaapzolder waar we een grote ontbijtzaal van hadden gemaakt. Voor ieder had Geert 4 broodjes gekocht met allerlei soorten beleg en jams. Tjonge, jonge wat kun je toch veel krijgen voor 4 euro per persoon!
En terwijl iedereen daarna op de fiets stapte voor de zware tocht brak ik m'n tentje af. Peter en Hermien deden hetzelfde want zij hadden verreweg de meeste spullen in te laden. Omdat Leo vanwege z'n kont niet meer kon fietsen werd besloten dat Hermien en Peter op de fiets samen de Pass zouden nemen. Leo zou samen met Sjoerd de leen VW plus aanhanger over de Pass brengen.
Geen van drieën wist waaraan we begonnen maar vrolijk stapten we op de fiets voor ruim 15 km. klimmen. Het begon direct al en het tempo (in ieder geval dat van ons) kwam nooit boven de 7 km p. uur uit! Af en toe stopten we even om te genieten van de met sneeuw bedekte bergen rondom ons. Overal lag nog behoorlijk wat sneeuw en hier en daar zagen we zelfs nog mensen met skies, want dit schijnt een bekend wintersport gebied te zijn.
Ik vond het heel gevaarlijk worden wanneer je door die lange donkere tunnels moest fietsen. Links en rechts langs de snelweg lagen van die hele smalle fietspaden met zo'n hoge rand die de afscheiding met de snelweg vormde. En omdat de weg zo steil omhoog voerde moest je fietsen in het kleinste verzet en dus was het af te toe best zwalken op dat smalle pad. Maar het meest enge vond ik het harde en angstaanjagende aanzwellende geluid van de auto's en vrachtverkeer dat vlak langs je heen raasde. Tonnie en Mini hadden zelfs met licht aan op de rijbaan gefietst, maar dat durfde ik niet aan. Achteraf bleek dat er een fietspad naast de tunnel was, speciaal voor fietsers maar..... dat stond niet aangegeven!
Ik was blij toen de donkere lange tunnels voorbij waren en je weer gewoon in het zonlicht op de rijbaan kon fietsen want daar kunnen de automobilisten je goed zien en je ruim voorbij rijden. Alhoewel de betere fietsers veel sneller boven waren, was ik toch tevreden met mijn 2.5 uur klimmen. Geert kwam als laatste omdat hij sommige zware klimstukken was gaan lopen maar ook de tijd nam voor z'n Lidl banaantje. Hermien en Peter kwamen samen kort na mij boven, heel blij dat ze dit stuk met z'n tweeën hadden kunnen doen.
Daarna was het tijd voor een stevige pauze op het zonneterras op 1800 meter!
Na ongeveer 1 uur begonnen we goed ingepakt aan onze afdaling. Soms ging het wel 65 km p. uur via haarspelbochten naar beneden. Het was een heerlijke lange afdaling. Iedereen was gewaarschuwd om voorzichtig te zijn en dus kwamen we allemaal heelhuids beneden. Besloten was om door te fietsen tot een stukje op de Resschenpass en daar een camping te zoeken. De fietstocht voerde ons door kleine maar mooie dorpjes met schilderachtige huizen. Daarbuiten zagen groene dalen met hier en daar zo'n bauernhof met daar om heen koeien met van die grote bellen. Iedereen kent dat Oostenrijkse landschap en toch is het iedere keer weer genieten. Langzaam aan ging bij mij het licht uit. Ik knapte helemaal af na die steile Arlberg Pass klim, misschien kwam dat ook wel doordat ik mijn bepakking op de fiets had gelaten terwijl sommigen hun spulletjes in de aanhanger hadden gestopt. Hoe het ook zij, ik ging langzaam maar zeker kapot! Genieten van de omgeving was er niet meer bij en uitrusten op een bankje onder een kruisbeeld hielp ook niet echt.
Na 84 km. kwam nog 1 pittige klim en dan zouden we op de camping zijn...!
Dat klopte gelukkig - snel de tent opzetten - snel douchen waarna we in de veldkeuken konden gaan zitten die Peter en Hermien ondertussen hadden ingericht. We kregen koffie met koeken of en lekkere warme soep. Het is een geweldig stel, die 2!
Ze sjouwen zich voor ons uit de naad, niets is teveel. Er werd zelfs een grote tent opgezet om morgenvroeg het afscheid van hen passend te betreuren...! Maar ook om nog samen te ontbijten....!
Daarna was het pizza eten in de blokhut op de camping en gauw onder de wol, hopende dat ik nu wel goed kan slapen. Welterusten allemaal.