Dag 11 op een camping in Pfunds
Door: Ton
Blijf op de hoogte en volg Ton
07 Mei 2014 | Oostenrijk, Innsbruck
Ik werd s'avonds min of meer de Pizzahut uitgestuurd omdat ik weer als laatste m'n verslag voor jullie zat te maken. Uiteindelijk heb ik het in mijn tent afgerond met mijn koplampje op.
Lekker warm ingepakt lag ik in mijn slaapzak. De rivier de Inn kon je goed horen want deze stroomde vlak langs de camping. Na een lekker slaapmutsjes van Nico kon ik de slaap goed vatten. Alleen werd ik vanwege pijn in mijn rechterknie wakker tegen 04.00 uur. In de toilet trof ik dokter Miel, die me zonder bril geen consult wilde geven in het toilethok.
Morgen vroeg ben je de eerste, wel te rusten!
Slapen ging echter niet meer en ik begon steeds meer te twijfelen of ik er goed aan deed om de tocht voort te zetten, vooral omdat Hermien en Peter morgen zouden vertrekken.
Om 06.30 uur liep ik samen met een paar andere vroege vogels over de campingplaats min of meer gymmend mijn knieën te testen. Miel adviseerde mij later een Voltaren te nemen.
Hermien en Peter schrokken toen ik met mijn twijfels kwam, net als Geert en Wim. Eerst maar even broodjes halen bij de bakker in Pfunds plus het nodige beleg.
Daarna was het samen in de grote 'HerPe' tent ontbijten. Er stonden een hele rij kleine stoeltjes in een ronde kring en Peter was druk in de weer met koffie en thee zetten voor ons. Ieder smeerde daarna ook zijn eigen broodjes voor onderweg. Er brande zelfs een kacheltje!
Tijdens een kort praatje met Leo zag ik hoeveel moeite hij moest doen om simpelweg zijn schoenveters dicht te knopen (restant nog van zijn infarct) want hij had besloten z'n kont te laten voor wat het was en toch verder te fietsen. Op dat moment besloot ik niet te zeuren over mijn knie en gewoon te gaan fietsen. Peter en Hermien wilden het grootste gedeelte van de tocht nog meemaken en dus ging Peter op de fiets met ons de Resschenpass doen. We begonnen gelijk al verkeerd want na 4 km klimmen werden we gewezen op een bord 'Gesperrt - Spenggefahr' dat we bij het begin van de klim in ons enthousiasme niet hadden opgemerkt. Dus werd het een nieuwe start van onderen af via de snelweg. Min of meer vergelijkbaar met de ArlbergPass alleen nu iets minder steil. De zon scheen schitterend op de overzijde van de berg. Iedereen fietste in zijn eigen tempo op de rijweg naar boven en Peter bleef bij mij in de buurt omdat ik 'n twijfelgeval' was die ochtend. In Nauders, een echt toeristisch plaatje bij de Italiaanse grens dronken we koffie.
Iets verder op 1450 mtr. stond Hermien en Sjoerd met de aanhanger, maar nog steeds maakte ze gaan aanstalte om deze leeg te maken. Nee, ze wilden samen met ons ook de grens over. Na een prachtige tocht langs het Lago di Resia waar we nog mooie sneeuwfoto's hebben gemaakt, werd het tijd om de aanhanger leeg te ruimen.
Voor mij noch voor Leo was er vanaf dat moment geen weg terug meer. Er werd hartelijk afscheid genomen van onze super verzorgers die terug naar huis moesten. Nog vanuit de verte werden ze enthousiast door ons uitgezwaaid.
Afspraak was dat wij naar Merano zoude fietsen, ongeveer 100 km. totaal maar omdat we hoog zaten was het grotendeels afdalen, zei Miel. Dat bleek ook zo te zijn want we scheurden door bospaadjes en kleine straatjes waarbij de snelheid regelmatig opliep naar 45 km. p. uur. Hoe die Reitsma vroeger die route heeft gevonden, snap ik niet maar het was prachtig. Een mooi dorpje was bijv. ???? waar prachtige vakwerk huizen stonden rond een gezellig pleintje met groene linden. Net zo'n pleintje uit een VVV promotiefolder. Toch reden we door want vanavond wilden we een beetje op tijd in de herberg in Merano aankomen.
Al fietsend door uitgestrekte appel en perenboomgaarden, kilometers lang, was er opeens een wegonderbreking en werden we omgeleid. Hier ging het fout, zoveel mensen, zoveel meningen en terwijl ik bij navraag de juiste weg wist, bleek men mij, de berg af, niet te volgen. Dom van mij om de groep single te verlaten, maar het mobiel hielp. We zouden elkaar een paar kilometer verderop in Latsch weer treffen bij de gondelbaan. Later bleek ik een SMS niet tijdig te hebben gezien waardoor we zeker een half uur verloren. Uiteindelijk troffen we elkaar en duidelijk minder spraakzaam volgden we het fietspad naar Merano waar we iets na zevenen aankwamen. Van een hele charmante gastvrouw kregen we voor € 25,70 beddengoed, handdoek, ontbijt en een mooi bed! Wat wil een mens nog meer! De dame, die door al die mannen goed 'in de watten werd gelegd' was zo aardig om voor ons allen ook nog de was te doen, tjonge wat een berg...! en toen we terugkwamen van de een heerlijk Italiaans etentje, lopende met 2 bolletjes ijs, lag de was gedroogd en wel klaar. Jammergenoeg niet gestreken zoals thuis, zei nog iemand.....!
We zijn mooi op schema, totaal ruim 1150 km gefietst en vandaag al in Merano. Aan tafel was de vervolgroute doorgesproken, pakken we de zgn. zware route Florence-Siena of een minder zware maar die ook minder mooi is!
Ik besloot het allemaal maar gewoon te laten gebeuren - welke route we volgen, daar bemoei ik me, zeker na vandaag, niet meer mee.
Ik hoop dat jullie mijn verslag een beetje aardig vinden, want de hele sfeer, van wat we zien en meemaken, is moeilijk weer te geven. Tot morgen!
Lekker warm ingepakt lag ik in mijn slaapzak. De rivier de Inn kon je goed horen want deze stroomde vlak langs de camping. Na een lekker slaapmutsjes van Nico kon ik de slaap goed vatten. Alleen werd ik vanwege pijn in mijn rechterknie wakker tegen 04.00 uur. In de toilet trof ik dokter Miel, die me zonder bril geen consult wilde geven in het toilethok.
Morgen vroeg ben je de eerste, wel te rusten!
Slapen ging echter niet meer en ik begon steeds meer te twijfelen of ik er goed aan deed om de tocht voort te zetten, vooral omdat Hermien en Peter morgen zouden vertrekken.
Om 06.30 uur liep ik samen met een paar andere vroege vogels over de campingplaats min of meer gymmend mijn knieën te testen. Miel adviseerde mij later een Voltaren te nemen.
Hermien en Peter schrokken toen ik met mijn twijfels kwam, net als Geert en Wim. Eerst maar even broodjes halen bij de bakker in Pfunds plus het nodige beleg.
Daarna was het samen in de grote 'HerPe' tent ontbijten. Er stonden een hele rij kleine stoeltjes in een ronde kring en Peter was druk in de weer met koffie en thee zetten voor ons. Ieder smeerde daarna ook zijn eigen broodjes voor onderweg. Er brande zelfs een kacheltje!
Tijdens een kort praatje met Leo zag ik hoeveel moeite hij moest doen om simpelweg zijn schoenveters dicht te knopen (restant nog van zijn infarct) want hij had besloten z'n kont te laten voor wat het was en toch verder te fietsen. Op dat moment besloot ik niet te zeuren over mijn knie en gewoon te gaan fietsen. Peter en Hermien wilden het grootste gedeelte van de tocht nog meemaken en dus ging Peter op de fiets met ons de Resschenpass doen. We begonnen gelijk al verkeerd want na 4 km klimmen werden we gewezen op een bord 'Gesperrt - Spenggefahr' dat we bij het begin van de klim in ons enthousiasme niet hadden opgemerkt. Dus werd het een nieuwe start van onderen af via de snelweg. Min of meer vergelijkbaar met de ArlbergPass alleen nu iets minder steil. De zon scheen schitterend op de overzijde van de berg. Iedereen fietste in zijn eigen tempo op de rijweg naar boven en Peter bleef bij mij in de buurt omdat ik 'n twijfelgeval' was die ochtend. In Nauders, een echt toeristisch plaatje bij de Italiaanse grens dronken we koffie.
Iets verder op 1450 mtr. stond Hermien en Sjoerd met de aanhanger, maar nog steeds maakte ze gaan aanstalte om deze leeg te maken. Nee, ze wilden samen met ons ook de grens over. Na een prachtige tocht langs het Lago di Resia waar we nog mooie sneeuwfoto's hebben gemaakt, werd het tijd om de aanhanger leeg te ruimen.
Voor mij noch voor Leo was er vanaf dat moment geen weg terug meer. Er werd hartelijk afscheid genomen van onze super verzorgers die terug naar huis moesten. Nog vanuit de verte werden ze enthousiast door ons uitgezwaaid.
Afspraak was dat wij naar Merano zoude fietsen, ongeveer 100 km. totaal maar omdat we hoog zaten was het grotendeels afdalen, zei Miel. Dat bleek ook zo te zijn want we scheurden door bospaadjes en kleine straatjes waarbij de snelheid regelmatig opliep naar 45 km. p. uur. Hoe die Reitsma vroeger die route heeft gevonden, snap ik niet maar het was prachtig. Een mooi dorpje was bijv. ???? waar prachtige vakwerk huizen stonden rond een gezellig pleintje met groene linden. Net zo'n pleintje uit een VVV promotiefolder. Toch reden we door want vanavond wilden we een beetje op tijd in de herberg in Merano aankomen.
Al fietsend door uitgestrekte appel en perenboomgaarden, kilometers lang, was er opeens een wegonderbreking en werden we omgeleid. Hier ging het fout, zoveel mensen, zoveel meningen en terwijl ik bij navraag de juiste weg wist, bleek men mij, de berg af, niet te volgen. Dom van mij om de groep single te verlaten, maar het mobiel hielp. We zouden elkaar een paar kilometer verderop in Latsch weer treffen bij de gondelbaan. Later bleek ik een SMS niet tijdig te hebben gezien waardoor we zeker een half uur verloren. Uiteindelijk troffen we elkaar en duidelijk minder spraakzaam volgden we het fietspad naar Merano waar we iets na zevenen aankwamen. Van een hele charmante gastvrouw kregen we voor € 25,70 beddengoed, handdoek, ontbijt en een mooi bed! Wat wil een mens nog meer! De dame, die door al die mannen goed 'in de watten werd gelegd' was zo aardig om voor ons allen ook nog de was te doen, tjonge wat een berg...! en toen we terugkwamen van de een heerlijk Italiaans etentje, lopende met 2 bolletjes ijs, lag de was gedroogd en wel klaar. Jammergenoeg niet gestreken zoals thuis, zei nog iemand.....!
We zijn mooi op schema, totaal ruim 1150 km gefietst en vandaag al in Merano. Aan tafel was de vervolgroute doorgesproken, pakken we de zgn. zware route Florence-Siena of een minder zware maar die ook minder mooi is!
Ik besloot het allemaal maar gewoon te laten gebeuren - welke route we volgen, daar bemoei ik me, zeker na vandaag, niet meer mee.
Ik hoop dat jullie mijn verslag een beetje aardig vinden, want de hele sfeer, van wat we zien en meemaken, is moeilijk weer te geven. Tot morgen!
-
07 Mei 2014 - 09:30
Huub Ter Haar:
Lieve Ton, je maakt er een heel mooie impressie van die laat zien hoe je op de grenzen van je conditie en lichamelijke gesteldheid mee kunt komen met de groep en tegelijkertijd volop geniet. Je individualiteit botst soms met de groepspatronen, maar die zijn je blijkbaar snel vergeven. Geniet van elke kilometer, want het duurt nog maar even... Knuf, Huub -
07 Mei 2014 - 14:33
Natascha Leeuwenkuijl:
Hoi pap, je hebt gedaan wat ik verwachtte: gewoon doorgaan;-)! Het leest als een tocht met veel avonturen, verhalen, gezelligheid, soms een beetje spanning en altijd het plezier van weer een dag! Xn -
07 Mei 2014 - 16:24
Anja:
Ton en de rest,
maar in dit geval vooral dus Tom, blijf alsjeblieft schrijven!
Ik zit hier elke dag te hopen op een vervolg reisverslag,
kan amper mijn buikpijn van jaloezie de baas
en fleur helemaal op bij het lezen van jullie wel en wee,
een beetje toch stiekem met jullie mee.
Merano, ooit een half jaar mijn thuis . . . . .
geniet van het fietsen, van alles wat je ziet en meemaakt
en pas daarbij heel goed op je eigen grenzen:
ik vind jullie echt geweldig!
Een knuffel voor Leo, een aai over je bol of door je baard Nico,
gewoon even bijpraten Minie, al die belevenissen!
Ton, bedankt en doorgaan hoor!
Succes en geniet! Anja
-
07 Mei 2014 - 23:38
Aus Mallorca:
Nou, pa je vertelt leuk hoor! Erg leuk om te lezen wat jullie allemaal meemaken! Tja, de groep verlaten is idd niet echt briljant, maar ja soms gebeurt dat soort dingen! Hoe is het eigenlijk gegaan met die ArlbergPass? Daar had iedereen zoveel ontzag voor, maar ik heb volgens mij niet meer kunnen lezen hoe jullie dit als groep is vergaan. Is de boel een beetje bij elkaar kunnen blijven of werden de echte fietsers hier gescheiden van de recreatieve toppers? Wij vinden het knap hoor van die laatste categorie! Chapeau!
Hier op Mallorca vliegen de wielen je ook om de oren! Wat een hordes wielrenners....
Voor de rest fijn weer en een lekkere week! We zijn benieuwd naar je verslaglegging van de aankomende 700 kilometer!
Kus van ons allen! -
07 Mei 2014 - 23:52
Je Zoon (en Die Andere Italie Lover....Claudette):
Gefeliciteerd trouwens dat jullie zijn aangekomen in het prachtige Italie en haar regio Trentino! Geniet van de antipasto, de primo et secondo piatto... lekkere bruschette vooraf! Fijn hoor. Nogmaals een fijne, mooie, maar vooral veilige tocht toegewenst.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
